BEREID, GEREED EN ... TRIUMPHANT

50% zegt dat de sport is mentale en deze atleten gekwalificeerd voor de Spelen van Londen getuigen hiervan. Zijn beurt komt op 29 augustus, wanneer 142 Spanjaarden zich bij 4.000 aansluiten van andere landen in de Paralympics, waar ze hopen om Spanje, tenminste, te verlaten in een zo goede plaats als in Beijing, waar we de tiende waren met 58 medailles. Als ze op een dag besloten dat hun functionele diversiteit geen zin moest zijn, nu zijn ze duidelijk dat het een uitdaging is waaraan ze de moeite hebben gedaan. Onder andere omdat ze dankzij sport onafhankelijk zijn geworden, vrijheid en autonomie. "Het is niet alleen een deel van de revalidatie, maar ook integratie, standaardisatie en dingen doen voor jezelf", zegt Carolina Lopez, matroos. Geen van de Spaanse paralympics beoefent massasporten, sommige hebben zeer ernstige handicaps en zij zijn vrouwen. Een perfecte combinatie om hard te moeten werken. de dubbel? Daar is iets van. Om te beginnen, omdat de media-aandacht niet in de buurt komt van de kameraden zonder beperkingen. Maar ook omdat topsporters en -vrouwen nog steeds uitzonderlijk zijn: als het percentage dat naar de Olympische Spelen voor Spanje ging ongeveer 40% bedroeg, blijft de vertegenwoordiging in de Paralympics op 23%. Misschien is het daarom dat degenen die aankomen al een medaille kunnen hangen, maar de verdienste is niet genoeg. "Het is primaom deel te nemen, maar we gaan allemaal met scherpe nagels, de medailles zijn duur! ", zegt Raquel Acinas, wielrenner en, net als zij, kampioenen op het circuit en in het leven.

Raquel Acinas: "Als ik maar één been heb, wil ik het gebruiken"
34 jaar oud, technisch architect.
"Acht jaar geleden had ik het verkeersongeval waarvoor mijn linkerbeen werd geamputeerd. Daarvoor ging ik vaak naar de sportschool en had ik altijd van sporten gehouden, maar de waarheid is dat ik de mountainbike een tijdje geparkeerd had. Echter, een jaar en een paar maanden na het ongeluk, stapte ik op een fiets en werd ik opnieuw aangenomen. Ik was op zoek naar een sport die me in staat zou stellen mijn rechterbeen te gebruiken: als ik er een had, wilde ik het gebruiken. Dus ging ik naar de Hoda Velodrome en daar ontmoette ik een groep geweldige mensen, waaronder mijn coach, Bernat Moreno. Ik dacht dat beloofd, en tot vandaag. Kort na het opstarten, in 2006, was ik kampioen van Spanje en dat was het keerpunt: ik begon steeds minder te werken en meer en meer te trainen. Er zijn mensen die denken dat je met een handicap niet kunt oefenen, en dat is hetIk zo. Het zal nodig zijn om de beurten te zoeken, je zult aanpassingen nodig hebben, maar iets wat je altijd kunt doen. Dit jaar heb ik de tijdrit van het Women's Spanish Championship lopen, die voor het eerst gezamenlijk werd gedaan, en de ervaring was geweldig. Hoewel veel deelnemers 'heel' liepen, was ik in het eerste deel van de tijd een van de eersten. Wat kan ik verwachten van deze Paralympics? Kom op het podium! Ik rijd omdat ik het leuk vind en ervan geniet. Dat is waarom, als ik geen medaille breng, de wereld niet eindigt. "

Elena Jacinto: "Wie zou me vertellen dat ik in een rolstoel gelukkig zou zijn!"
27 jaar oud, werkt in DKV-verzekering
"Twee maanden na de zelfmoordpoging die in een rolstoel eindigde, probeerde ik tennis. Ik zat in het Institute of Neurorrehabilitación Guttmann en de professor kwam me overtuigen om het te proberen. Het deed geen pijn en hielp me uit het gat waar ik in zat. Het vermoeit veel, zowel fysiek als psychologisch, maar het maakt het goed. Zo niet, dan zou ik niet zoveel uren besteden, want uiteindelijk, tussen werk en opleiding, heb ik nergens tijd voor. En dat heb ik geluk want in mijn werk hebben ze me toegestaan ​​om verlof te vragen om naar de toernooien te gaan. Als sport meer wordt ondersteund voor gehandicapten, sMisschien zou hij meer tijd aan tennis kunnen besteden. Maar toch, ik ben verbeterd en gekwalificeerd zijn is al een prijs. Vóór het ongeluk had ik dit nooit overwogen. Dus ik dacht dat een verblijf in een rolstoel het ergste zou zijn dat me zou kunnen overkomen. Wie zou me vertellen dat het nu is, in een stoel, wanneer ik erin geslaagd ben om gelukkig te zijn! Ik ben trots op wat ik heb bereikt. Sport helpt veel om een ​​zelfstandig leven te leiden. Niet alleen omdat je de kracht ontwikkelt die je nodig hebt voor je dagelijkse leven, maar ook omdat het je leert dat wat eerst onmogelijk leek, niet zo moeilijk is. De limieten markeren ze vaak zelf. Het is waar dat ik niet met mijn voeten op trappen kan klimmen, maar er altijd een manier is om daar te komen. '

Sara Martínez: "Athene was ik 14 jaar oud, ik was de jongste van die spelen"
22 jaar, opvoeder voor kinderen.
"Ik begon op de leeftijd van acht in atletiek en ik vond het geweldig, vooral hardlopen. Wat niet zo leuk was, was het verspringen, maar op mijn twaalfde specialiseerde ik me erin en op mijn veertiende nam ik deel aan mijn eerste Paralympisch in die discipline. Ik was de jongste atleet van die Spelen. Hoewel ik me niet erg bewust was van wat het betekende, begon ik het toen ik terugkwam serieuzer te nemen. Beetje bij beetje ging ik wegwaarbij mijn tweede Paralympics in Beijing aankwamen, en nu ben ik hier, zes dagen per week trainen voor drie en een half uur per dag, en vijf en een half uur per dag wanneer ik me concentreer. Ik denk dat sport je in evenwicht brengt en je geest opent. Ik heb een visuele handicap van 81%, maar dat heeft er niet voor gezorgd dat ik me anders voelde; Ik ben in staat geweest om dezelfde dingen te doen, of bijna, als mijn vrienden. Ik zal misschien niet hetzelfde ontwikkelen in een atletiekbaan, maar met de aanpassingen (in het geval van het verspringen, in plaats van te stappen op een 30 centimeter bord doen we dit in 1 m2 limoen), is de techniek hetzelfde. Wat misschien ontbreekt, is het stimuleren van meer sport onder gehandicapten en dat er minder verschillen zijn met niet-aangepast. De president van de regering heeft bijvoorbeeld de Olympiërs ontslagen ... maar niemand zal ons ontslaan. Hoewel het geavanceerd is, gebeurt dit heel langzaam. Daarom zijn we nog steeds weinig, maar we hopen Spanje op een goede plaats te verlaten. Dit is de eerste keer dat ik naar Paralympics ga met echte opties, mijn cijfer is 5,81 m en ik hoop het te verbeteren in de Spelen van Londen. Als ik terugkom met een medaille? Ik heb een feestje! '

Carolina López: "Sport geeft je onafhankelijkheid en vrijheid. Als je wilt, kun je "
36 jaar, gelicentieerd in empresariales
"Tot het ongeluk waardoor ik in een rolstoel bleef - ik heb een quadriplegie als gevolg van een dwarslaesie waardoor ik alleen van borsthoogte naar boven kan gaan - het was hooguit een veldtocht. Maar als gevolg van het ongeluk leerde ik de Foundation kennen, ook van aangepaste sport, en begon ik een aantal routes te doen op de fiets, duiken, skiën ... Totdat ik het zeil ontmoette, waar het gevoel van vrijheid enorm is. Ik ben gaan zeilen met een vriend, Fernando Álvarez, en ondanks dat ik een korte tijd heb getraind, hebben we besloten om deel te nemen aan de race die de Sailing Federation oproept om het pre-Olympische team te selecteren. De verrassing kwam toen we ons konden kwalificeren voor de Spelen. Ik ga de uitdaging met hoop tegemoet, ik had nooit gedacht dat ik hier zou aankomen. Toen mijn vrienden erachter kwamen, vertelden ze me: "Ik kan het niet geloven. Als ik je nog nooit in een trainingspak heb gezien! ' Het ongeluk was een radicale verandering in mijn leven omdat ik voor alles afhankelijk werd van één persoon. In het begin was alles een wereld. Maar toen ik in de Foundation mensen ontmoette die in staat waren om dingen te doen waar ik niet eens aan dacht, veranderde ik mijn perspectief. Sport helpt het gevoel van onafhankelijkheid en vrijheid, en als je het wilt doen, kun je ... zolang je ondersteuning hebt. Daarom denk ik dat integratie van onderaf moet starten, vanuit scholen. Het is niets positiefs om te segregeren. "

Elena Congost: "Dit jaar is er de mogelijkheid van medalla, zoals mijn vriend Mireia "
24 jaar oud, afgestudeerd in lesgeven.
"Je moet veel dingen opofferen om bij een Games te komen, daarom kom je uiteindelijk in contact met mensen die dezelfde routines hebben. Ik deel een kamer met Mireia Belmonte in het High Performance Centre van Sant Cugat en als we wat vrije tijd hebben, gaan we op zijn best naar de films. Toen ik begon was dit gewoon een hobby, ik had nooit gedacht dat ik een professional zou worden. Dat is waarom, toen ik het minimum had voor de Spelen in Athene, we allemaal verrast waren. Dat vond ik geweldig: ik was 16 jaar oud en het stadion vol met mensen overtrof me. Die in Beijing, ik genoot meer van hen, ook al wist ik dat ik geen opties had. Maar nu er mogelijkheden zijn voor een medaille, heb ik het op een andere manier gezegd, speel maximaal met de moeilijkheden van elke medaille. In mijn geval werd ik geboren met de beschadigde oogzenuw en op het moment van de training zijn er factoren die me dwingen harder te proberen: de balans wordt beïnvloed, wanneer het licht uitgaat, ik kan niet trainen ... dan al in competitie, het verschil met de Olympiade is dat sommige meisjes liever met een gids rennen en daarom is de finale teruggebracht tot zes lopers in plaats van 10, anders zouden we dat niet doen. Dus je moet een inspanning doen, maar alleen voor de mensen die je ondersteunen, het is het waard. "

(Styling: JORGE GILARRANZ en YOLANDA ARMENGOL / Fotoassistent: QUIM MUDERA / Make-up en kappers: LETICIA LARA voor MONCHO MORENO, SHEILA SERRANO en RICARDO CALERO (TALENTEN).